Het liefst schrijf ik positieve recensies waarin ik mijn enthousiasme voor een gelezen boek met anderen deel, maar zo nu en dan gaat dat niet. En dat is nu ook het geval. Ik begon met goede moed, en de eerste bladzijden van Crush van Ellen De Vriend gaven ook de indruk dat we hier met een redelijke, zij het traditionele thriller/detective te maken hadden.
Maar het hield niet stand. ik noteerde onder het lezen: (pas op: spoiler-alert!)
- Stereotype personages: Mikkie en Daan (onschuldige tweeling), Louana (slachtoffer), Steve (bad guy), rechercheur Jos de Visser (old school rechercheur) en De dader (de dader).
- Onwaarschijnlijke ontvoering. Waarom door middel van een ontvoering mensen de mond willen snoeren, terwijl je daarmee juist de aandacht trekt? Hoe kun je zeggen: je krijgt haar pas terug als jullie je mond houden? Want als ze terug is is verlies je de macht over die mensen en kunnen ze jou alsnog verraden. Een heel rare actie voor wat blijkt een zeer professionele criminele organisatie te zijn.
- Vreemd perspectief. Het verhaal wordt verteld door een aantal mensen die om de beurt aan het woord zijn. Zij vertellen alles wat er gebeurt, ook over hun eigen gedrag. Hoe kan een jongen met narcistische trekken als Steve zichzelf beschrijven als een jongen met narcistische trekken? En deze is helemaal erg: ”De dader” aan het woord: ”Ik zie niet hoe de mannen van het arrestatieteam hun neus optrekken voor mijn doordringende transpiratiegeur als ze handboeien om mijn polsen doen”. Ten eerste vertelt hij over iets wat hij niet ziet, en ten tweede zijn mensen zich er meestal niet van bewust dat ze doordringend naar zweet ruiken.
- De rechercheur praat echt heel erg onaardig over zijn partner op het werk, een dikke domme vrouw die het allemaal niet meer kan bijhouden volgens hem. Dit dient echter nergens toe, volgens andere personages doet zij gewoon haar werk. Hun relatie wordt verder ook niet uitgewerkt.
- Wat gebeurt er met bad guy Steve? Dat stukje blijft onbeantwoord, nadat Mikki zegt: “Dan zet ik nu een kruis door Steve en zijn familie.” Terwijl hij het hele verhaal door de bad guy is.
- Het einde is echt erg onwaarschijnlijk.
- De titel moet blijkbaar aan het einde verklaard worden, de rechercheur vraagt aan de kinderen wat ‘‘crush” betekent. Het lijkt mij dat als hij dat niet wist hij toch wel een woordenboek zou kunnen raadplegen, en dan eerder dan aan het eind van een zaak…
Je zou zeggen: als je je zo ergert aan een boek stop dan met lezen! Maar ik las dit boek voor de Jonge Jury. Mijn collega en ik lezen alle boeken die op de Jonge Jury tiplijst staan en brengen ze onder de aandacht in de bibliotheek. Op die lijst staan een aantal mooie boeken, maar helaas ook wat boeken die ik niet zou hebben uitgekozen…
Om dit stukje toch positief af te sluiten geef ik je mijn favorieten van tip-lijst: Onder de ketchupwolken – Annabel Pitcher, Eleanor & Park – Rainbow Rowell, Hap! – Carl Hiaasen, Het kankerkampioenschap voor junioren – Edward van de Vendel, Kroonsz – Marco Kunst, Spijkerzwijgen – Simon van der Geest, Vlam – Floortje Zwigtman, Waar het licht is – Jennifer Niven.
Nu ga ik Ik ben bij je lezen, van Lorna Minkman, ook van de tip-lijst.
Beoordeling: ØOOOO
Crush! – Ellen De Vriend
Link – 2014
in de bibliotheek een D-boek
Nog geen reacties.