Ik moest eerst even wat vooroordelen overwinnen bij dit boek: de titel en het omslag. De titel Neem mijn hand klinkt een beetje als de titel van een streekroman. En daar is niets tegen, behalve dat ik niet van streekromans houd. Ik zag dat de oorspronkelijke titel is: Raymie Nightingale. Als je het boek leest, begrijp je wel waarom ze voor deze Nederlandse titel hebben gekozen.
En het omslag ziet er ook een beetje uit als een streekroman, terwijl het omslag van het oorspronkelijke boek dat helemaal niet heeft.
Het verhaal pakte me meteen. Raymies vader is er vandoor met een tandartsassistente en laat niets van zich horen, Louise is vreselijk arm en heeft alleen haar oma en Billie is kwaad op iedereen omdat haar vader politie-agent is in een andere stad en weg is bij zijn gezin. De drie meisjes ontmoeten elkaar bij twirl-les, want ze denken dat als ze kunnen twirlen ze een schoonheidswedstrijd kunnen winnen, en dat kan er voor zorgen dat hun problemen verdwijnen: Raymie komt dan in de krant en dat trekt haar vaders aandacht, Louises geldproblemen verdwijnen door de prijs en Billie… Billie is boos en wil de wedstrijd saboteren.
Er ontstaat een vriendschap waarbij de meisjes voor elkaar door het vuur gaan. Het eind is wensvervullend en toch weer een beetje niet.
Op zich is dit een gewoon verhaal, maar dit boek is niet gewoon. De manier van beschrijven is erg bijzonder, de meisjes beleven absurde dingen. Ik bleef maar hoekjes omvouwen om voorbeelden te onthouden van hoe mooi en origineel dit is geschreven.
”Als mevrouw Sylvester tussen de zwanen stond met haar sjaal om haar hoofd en de grote zak zwanenvoer in haar armen, leek het net iets uit een sprookje. Welk sprookje, dat wist Raymie niet precies. Misschien wel een sprookje dat nog nooit verteld was.”
”Meneer Staffopoulos had ooit maar een vraag gesteld: Word je een problemenmaker of een problemen-oplosser? En het antwoord lag voor de hand. Je moest een problemen-oplosser worden.”
”En toen bedacht ze dat mensen in sprookjes drie wensen mochten doen en dat geen van die wensen ooit goed uitkwam. Als ze uitkwamen, zat daar altijd een nare draai aan. Wensen waren gevaarlijk. Dat was het idee dat je uit sprookjes kreeg.”
”Mensen gingen weg en mensen gingen dood en mensen gingen naar herdenkingsdiensten en stopten stukken oranje kaas in hun tas.”
”Het was een beetje eng om een volwassene te zien slapen. Het was net alsof er dan niemand achter het stuur van de wereld zat.”
”Louise hield op met schoppen tegen het bureau en begon er met haar baton op te slaan. Daar leek de vrouw wel een beetje van te schrikken. Waarschijnlijk had er nog nooit iemand met een baton op haar bureau geslagen.”
Het is een bizar verhaal vol gekke details: een gestolen baton, een hartverscheurend schreeuwende vrouw, een geredde hond, poezenspeldjes, een boek over Florence Nightingale en ga maar door. Aan het eind van het boek vond ik het jammer dat dit verhaal over deze lieve, dappere, bijzondere meisjes afgelopen was.
Neem mijn hand – Kate DiCamillo
Vertaald door Harry Pallemans
Lannoo – 2016
in de bibliotheek een B-boek (voor kinderen van 9 tot 12 jaar)
Nog geen reacties.