Hoera! Er is een nieuw boek van Barry Jonsberg! Dat is de schrijver van het fantastische Het alfabet van Candice Phee.
Een lied dat alleen ik kan horen begint al meteen goed, namelijk met enorm geestige beschrijvingen van de personen om hoofdpersoon Rob heen, door Rob zelf. Te beginnen met Robs vader: ”Leeftijd: wie zal het zegen? Oud. Niet écht oud, zoals opa, die alleen nog een verzameling rimpels is in een omhulsel van grijsheid, maar doorsnee oud. Kan vijfenveertig zijn. Of achtenvijftig. Een leeftijd, lijkt me, waarop het je niet meer kan boeien hoe oud je bent. Of misschien weet je het niet eens meer.” Als achtenveertigjarige moest ik hier hard om lachen.
En zo is de toon gezet. Wederom is hier een hoofdpersoon aan het woord die het niet makkelijk heeft, maar dit met enorm veel humor brengt. Want dat Rob het niet makkelijk heeft is duidelijk: hij heeft maar één vriend, Andrew, en lijdt aan paniekaanvallen waardoor hij in de klas niets kan zeggen. Verder trekt Rob veel op met zijn opa, een moeilijke man die geen blad voor de mond neemt (zijn scheldwoorden worden letterlijk ”weggebliept”), maar de liefde tussen de twee is voelbaar.
Op school wordt Rob regelmatig uitgedaagd om te vechten door Daniel Smith. ”Daniel is klein, weet dat en probeert het te compenseren door te pesten, vooral mij. ” Gelukkig wordt Daniel op wonderlijke wijze in de gaten gehouden door Juf Pritchett, waardoor menig vechtpartij voorkomen wordt.
Ook op school is het nieuwe meisje in de klas bij Rob: Destry Camberwick. (geestig: zowel opa en de vader van Rob vinden dit geen naam voor een meisje, maar een rockband uit de jaren tachtig). Rob is smoorverliefd op Destry en probeert van alles te verzinnen om indruk op haar te maken. Een plan is om, als totaal onsportief persoon, als keeper in het waardeloze voetbalteam van school te gaan meedoen. Dat moet de aandacht trekken. Door een truc van Andrew (stel je voor dat Destry achter je staat en dat je haar moet beschermen tegen alle ballen) wordt Rob een enorm goede keeper.
Dan krijgt Rob via zijn telefoon een anoniem berichtje. Degene die dit bericht schrijft daagt Rob uit dingen te doen waardoor hij zelfvertrouwen krijgt en zichzelf leuk gaat vinden. Rob weet niet wie hier achter zit, maar na enig aarzelen gaat hij in op de uitdaging, omdat hij denkt dat hij op deze manier genoeg kracht verzamelt om een kans te maken bij Destry. Wat volgt zijn opdrachten als meedoen aan een talentenjacht, natuurlijk iets volstrekt onmogelijks voor iemand die zoveel moeite heeft met op de voorgrond treden.
En dan… ja dat moet je verder zelf gaan lezen. Ik kan wel zeggen dat er een enorme twist aan het eind van het boek zit, en dan nóg een. Meestal houd ik niet van ontknopingen die je totaal niet ziet aankomen, want die zijn vaak onwaarschijnlijk. Maar dit eind verandert het hele boek. Je loopt hierdoor weer het hele boek door, en kijkt ernaar op een andere manier. Knap gedaan.
Het belangrijkste thema in dit boek is: leer jezelf te accepteren zoals je bent, ook al ben je anders dan anderen. Je bent uniek en dat is goed.
Ik ben gaan houden van de grofgebekte opa, die veel meer demonen met zich meedraagt dan je zou denken, en van Rob, die zo grappig is en dapper, en die ook zijn demonen heeft te verslaan. Wat is het bijzonder dat je juist door humor (mits goed gebruikt) kunt laten zien hoe hartverscheurend sommige dingen zijn.
Beoordeling: ØØØØØ
Een lied dat alleen ik kan horen – Barry Jonsberg
Vertaling: Annelies Jorna
Lemniscaat – 2018
Van dit boek ontving ik een recensie-exemplaar
Nog geen reacties.