Je hebt van die typische thriller-titels, en Vergelding is er daar een van. Beetje saai, maar je weet waar je aan toe bent. Ik las Vergelding van Tim Bowler. De originele titel is Buried thunder, dat is toch wat origineler. Waarom daar niet voor gekozen? Of klinkt dat niet in het Nederlands?
Het boek moest in een ruk uit. Ik moest weten wat er achter zat voor ik naar bed kon, want eigenlijk hou ik helemaal niet van spookachtige verhalen. (oftewel ik ben er te bang voor haha)
Wat heb ik nu een prachtig prentenboek gevonden! Ik vond het zo mooi dat ik het zelf meteen gekocht heb. Het is het propvolste prentenboek dat ik ooit gezien heb! Je blijft maar kijken, er staat zoveel in.
Een boek met een grappige ontknoping. Dit soort prentenboeken lees ik graag voor. Naar Amerika! van Robert Gernhardt en Philip Waechter heeft zeker een grappige ontknoping. En mooie illustraties.
Krokodillen zijn geliefde prentenboek-dieren. Lekker eng, gemeen en soms best lief. Ook Marcs grote gevaarlijke tanden van Jarvis heeft een krokodil als hoofdpersoon.
Omdat er af en toe een beetje lente in de lucht zit, vind ik het tijd voor een prentenboek over de lente. Dat is het prentenboek Vosje in de lente, net zo lief als Vosje in de herfst.
Een eenvoudig, maar o zo lief boek. Mol en de zonsopgang van Jeanne Willis en Sarah Fox Davies. Muis gaat naar de zonsopgang kijken. Dat wil Mol ook wel. Maar Mol kan natuurlijk niet zien (hoewel dat niet expliciet genoemd wordt). Daarom beschrijven de andere dieren, Muis, Mus, Konijn en Eekhoorn de zonsopgang voor hem.
Als ik boeken voor volwassenen lees, lees ik vaak detectives. Daarom is het best gek dat ik bijna nooit kinder-detectives lees. Ik besloot het eens te proberen toen ik deel 1 van de serie Inspecteur Gordon zag.
Stel je voor, je ziet eruit als een schattig schoothondje, maar zo voel je je helemaal niet! Je wilt geen hartvormige puppy koekjes eten, niet in een honden-tas en al helemaal geen rare troetelnaampjes krijgen, en zeker niet in het openbaar!
Het liefst schrijf ik positieve recensies waarin ik mijn enthousiasme voor een gelezen boek met anderen deel, maar zo nu en dan gaat dat niet. En dat is nu ook het geval. Ik begon met goede moed, en de eerste bladzijden van Crush van Ellen De Vriend gaven ook de indruk dat we hier met een redelijke, zij het traditionele thriller/detective te maken hadden.
Na een poosje aarzelen (want: lezen over kanker vind ik moeilijk) ben ik toch in Het kankerkampioenschap voor junioren van Edward van de Vendel begonnen, en BAM, meteen was er geen ruimte meer voor twijfelen want je wordt zo het verhaal ingezogen.
