Een paar jaar geleden zat de Stichting Amsterdamse Zwerfkatten op een tijdelijk adres, vlak bij mijn huis. Omdat ik al sinds ik me kan herinneren kattenvrouwtje ben, leek het me leuk om daar een handje te helpen. Elke maandagochtend ging ik kattenkooien schoonmaken.
Je hebt weleens dat je een boek leest, en dan elke keer de leuke dingen die je leest met je omgeving wilt delen. Zo’n boek is Bibi’s doodgewone dierenboek. Natuurlijk blijkt hieruit dat die doodgewone dieren helemaal niet zo gewoon zijn, en soms zelfs heel bijzonder.
In oktober was ik bij de boekpresentatie van deel 1 van de Vonk-trilogie van Floortje Zwigtman: Vlam. Het was een bijzondere presentatie en maakte nieuwsgierig naar het boek.
Van te voren moet je je goed realiseren dat het iets heel anders gaat worden dan De Groene Bloem-trilogie. De trilogie waar ik helemaal ingedoken ben en waarvan ik toevallig onlangs de proloog las . En waardoor ik grote bewondering heb voor Floortje Zwigtman.
Aangezien ik een echt “lijstjesmens” ben, sprak dit prentenboek mij meteen aan: Meer van mij van Peter Reynolds.
Het gaat over Luc die het altijd druk heeft. Daarom besluit hij om een lijstje te gaan maken, dan wordt het wat overzichtelijker. Maar het lijstje wordt langer en langer! Hij zou het wel kunnen afkrijgen, als er meer Lucs waren, denkt Luc. En er komen meer Lucs bij. Maar hoe meer Lucs erbij komen, hoe meer er op het lijstje komt te staan! Zelfs tien Lucs krijgen het lijstje niet afgewerkt. Dan besluit Luc het lijstje weg te doen. En dat geeft rust!
Rockoholic van C.J. Skuse ziet er aantrekkelijk uit. Het is ook een leuk verhaal, over Jody die naar een optreden van haar favoriete band gaat, en per ongeluk de zanger (haar grote idool) ontvoert en verstopt in de garage. Als ze eenmaal bij zinnen is blijkt de zanger niet meer weg te willen. Zijn leven als popartiest blijkt lang niet zo leuk te zijn als het lijkt. Hierdoorheen verweven is de verhaallijn van de vriendschap met haar beste vriend Mac die langzaam meer dan vriendschap wordt, en het verlies van haar bijzondere opa waar ze heel close mee was.
Een leuk verhaal, wel kon het wat korter wat mij betreft.
In mijn vakantie kwam ik in de boekwinkel een boek van Floortje Zwigtman tegen in de uitverkoop . Het was Kersenbloed. Ik kende de titel wel, maar wist niet dat het de proloog was op de Groene Bloem-trilogie (die ik met veel plezier gelezen heb). Dus gekocht! Kon ik meteen in de Zwigtman-stemming komen voor de boekpresentatie waar ik heen zou gaan.
Kersenbloed gaat over Vincent Farley, in de Groene Bloem komt hij voor als kunstenaar. Hier is hij nog een jongen, die in zijn eerste jaar op kostschool zit. En dat is niet makkelijk! Ik vond het zo’n knap boek: het is enorm spannend (er is iets aan de hand op kostschool, er is een jongen overleden) en tegelijk gaat het erover hoe moeilijk het in die tijd was om homoseksueel te zijn. Algemener gezegd: hoe moeilijk het is om anders te zijn. En tegelijk: als je probeert je aan te passen, hoe eenzaam dat is, want ook daar word je niet gelukkig van.
Dit boek was helaas snel uit, maar had hetzelfde effect als de hele trilogie: ik heb bewondering voor Floortje Zwigtman!
Mooi uitgegeven!
In de vakantie lazen mijn dochter (ruim 14) en ik allebei het nieuwste boek van Annabel Pitcher: Onder de ketchupwolken. Ik had er hoge verwachtingen van omdat ik haar vorige boek (mijn zus woont op de schoorsteenmantel) zo prachtig vond.
Het is een ander soort boek, het is vooral een verhaal over liefde en schuldgevoel. Maar de beschrijvingen van de spanningen in het gezin van Alice waren weer net zo goed als in het vorige boek.
Behalve dat het over liefde gaat en over een gezin, is het ook een enorm spannende page-turner. Je wilt heel graag weten wat er nou precies gebeurd is waarover Alice (of Zoe zoals ze zich noemt in haar brieven) zich zo schuldig voelt. En je wilt ook weten over welke broer het gaat! En dat houdt Pitcher goed verborgen!
De ter dood veroordeelde gevangene waar Alice de brieven aan stuurt leren we niet zo goed kennen, hij wordt alleen beschreven door Alice. Zijn brieven lezen we niet, alleen wat Alice erover zegt. Hij blijft wat oppervlakkig, vind ik, en dat past niet bij het onderwerp: een ter dood veroordeelde. En zo is het misschien ook niet bedoeld.
Een mooi boek. Maar het overtrof niet haar eerste boek.
Zestig spiegels gaat over Jurre die een spreekbeurt moet houden. En dat vindt hij heel erg eng! Een zeer herkenbaar onderwerp voor iemand die sinds de middelbare school een hekel heeft aan spreekbeurten, presentaties etc houden.
Gelukkig krijgt Jurre hulp van prinses Sippora, zij brengt hem naar de mensen die het prinsenhuis bewonen en die elk bijzonder zijn en tips hebben voor een jongen die bang is om te spreken voor een groep.
Met al deze tips houdt Jurre een fantastische spreekbeurt, waar hij een ontelbaar hoog cijfer voor krijgt. Toch is hij niet veranderd: ”Maar het is niet zo dat ik al dat gepraat nu leuk vind.”
Met veel plezier las ik dit boek. De Jonge geeft een herkenbare analyse van groepen mensen: ”allemaal leuter en luidkwek” en ”En dus gaan ze roepen. Mensen willen altijd reageren.”
En een prachtige beschrijving van herinneringen: ”Bovendien zijn er bij elke herinnering zoveel kleinigheden die je wel weet, maar nooit allemaal kunt vertellen.”
En tot slot werd ik ontroerd door de liefde van Jurres vader voor zijn zoon.
Een heel fijn boek om te lezen, met mooie illustraties.
En door met lezen! Deze keer heb ik drie boeken gelezen.
Meisje nummer achttien van Anna Woltz gaat over een meisje dat wees wordt en zonder haar zusje in het weeshuis terecht komt. Mooi beschreven, realisitisch. En toch een spannend verhaal!
Omdat ik weer ga beginnen met de leesclub voor kinderen van 10, 11 jaar ben ik even als een gek boeken aan het lezen die mijn collega en ik hebben uitgezocht om aan te bieden aan de kinderen. Een flink aantal had ik al gelezen, maar evenzoveel nog niet.
