Zo eens in de zoveel tijd komen ze voorbij: boeken waarvan je al meteen bij de eerste zinnen weet dat het fijne verhalen zijn. En waar je bijna niet aan wilt beginnen omdat het zo jammer zal zijn dat ze straks uit zijn (kleine afwijking van mij).
Het alfabet van Candice Phee van Barry Jonsberg is zo’n boek. Candice krijgt een opdracht op school om een bladzijde te schrijven over zichzelf in alfabet-vorm. Maar Candice heeft veel meer ruimte nodig en dat resulteert in dit boek. Er is namelijk heel veel te vertellen… Candice is een beetje anders dan anderen en haar manier van naar het leven kijken en haar formuleringen zijn meesterlijk (complimenten voor de vertaling van Annelies Jorna). Tijdens het lezen bleef ik maar passages aanstrepen die ik aan jullie wil laten lezen. Zou ik ze allemaal citeren dan had je bijna het hele boek gelezen, haha.
Candice is bijzonder, zoals gezegd. Ze is autistisch, al is ze het daar zelf niet echt mee eens. Ze praat niet graag met vreemden, dan schrijft ze liever een briefje. Je zou het niet verwachten als je naar haar opgewekte aard kijkt, maar Candice komt uit een problematisch gezin. Haar moeder heeft borstkanker en is depressief, haar vader lijdt onder zijn ruzie met zijn rijke broer en heeft een minderwaardigheidscomplex, en met zijn allen lijden ze onder de dood van het zusje van Candice.
Omdat Candice sociaal niet handig is heeft ze maar een vriend, ”Douglas uit een andere dimensie”. Dit is geen verzinsel van Candice maar Douglas denkt zelf dat hij uit een andere dimensie komt, wat gebeurd is toen hij een keer uit een boom viel. Hij is nu bij ”surrogaatouders” terecht gekomen en hij wil dolgraag weer terug naar zijn eigen dimensie. Dit wil hij bereiken door weer ergens van af te springen. Candice probeert dit te voorkomen, ze wil niet dat Douglas te pletter valt uit een boom of van een afgrond.
En eigenlijk is dit wat Candice de hele tijd doet. Ze wil haar vriend redden, maar ze wil ook haar ouders weer gelukkig maken. Maar het moet eerst nog allemaal erger worden voordat het de goede kant op kan gaan…
Dan heb ik nog niet eens de brieven genoemd die Candice stuurt aan haar eenzijdige penvriendin in Amerika, hoe ze omgaat met haar rijke oom Brian (die waar haar vader ruzie mee heeft), de relatie met haar vis die ze Aardvarkvis noemt en het feit dat Candice elke dag in het woordenboek leest…
***
”Weet je wat het leukste is aan jou, Pompoentje?” zei rijke oom Brian toen. ”Nee.” ”Dat je alleen naar je eigen pijpen danst, Pompoentje. Jij ziet de wereld anders dan wij allemaal. En weet je? Soms wilde ik dat iedereen het zo zag als jij. Ik weet zeker dat de wereld er dan beter aan toe zou zijn.”
***
”Dus je surrogaatouders vinden het goed?” vroeg ik. ”Wat?” ”Dat ik kom eten.” ”O, ze zijn in de wolken,”’zei Douglas op bittere toon. Bittere tonen en overdreven grauwen zijn, wat mij betreft, daar een duidelijk bewijs van. ”Ze vinden het een teken dat mijn geestelijke gezondheid verbetert. Dat ik vrienden maak, bedoel ik.” Ik dacht dat hun optimisme wel eens de grond in kon worden geboord als ze me eenmaal ontmoet hadden, maar weer hield ik wijselijk mijn mond.
***
”Douglas Benson uit een Andere Dimensie. Hij is ook heel eigenaardig.” ”Jij bent níét eigenaardig, Pompoentje.” Ik zei niets. We hebben dat gesprek al zo vaak gevoerd. Mama houdt vol dat ik niet eigenaardig ben. Ik weet dat het wel zo is. Het heeft geen zin om daarover te ruziën. Vooral omdat het mama ongelukkig maakt, om redenen die ik nog niet heb kunnen achterhalen.
***
Het alfabet van Candice Phee is een origineel verhaal, vol zware onderwerpen, maar toch op een mooie, grappige manier verteld. En dan ook nog zo dat je regelmatig met een brok in je keel zit… Lees dit boek!!
Beoordeling: ØØØØØ
Het alfabet van Candice Phee – Barry Jonsberg
Vertaling: Annelies Jorna
Lemniscaat – 2017
Van dit boek ontving ik een recensie-exemplaar
echt een super leuk boek en interessant om te lezen zeker een aanrader!