Heb je je ooit wel eens voorgesteld dat als je thuis zou komen, je huis ineens je huis niet meer was?Dat je sleutel niet paste en dat je er ook helemaal niet woonde? Op dit gegeven is De dag dat ik verdween van Lisa Thompson gebaseerd.
Max is een lastpak.Hij komt op school voortdurend in de problemen. Thuis is het niet leuk, want zijn ouders doen niets anders dan ruzie maken. Ook zijn beste vriend behandelt Max niet zoals zou moeten. De enige echte vriend die hij heeft is eigenlijk zijn hond Monster, die hij ooit het leven heeft gered.
Op een dag maakt Max het zo bont dat hij van ellende niet meer weet wat hij moet doen, en hij het liefste nooit geboren was. Maar dan blijkt deze wens uit te komen. Max is er nog wel, maar niemand kent hem. Zijn ouders niet, zijn vriend niet, niemand op school kent hem. De levens van de mensen om Max heen zijn allemaal heel anders gelopen.
De enige waar Max nog terecht kan, is zijn volwassen vriend Jack, een oude man met geheugenproblemen. Wanneer Max zich realiseert dat alles wat hij heeft gedaan in het verleden niet gebeurd is, beseft hij ook dat zijn hond Monster dus niet gered was en waarschijnlijk niet meer zou leven. Daardoor wil Max nog liever terug naar zijn oude leven. Als hij er achter komt hoe hij ineens verdwenen is, doet hij er alles aan om weer terug te kunnen komen. Maar daar heeft hij vrienden voor nodig, en die heeft hij nou juist niet…
Het gegeven van het boek vind ik interessant. Het zal je maar gebeuren dat je er wel bent, maar dat niemand je meer kent. Dat je niets hebt betekend en dat alles wat je gedaan hebt nooit is gebeurd. ”Ik had een verleden dat ik met niemand had gedeeld. Met helemaal niemand. Door die gedachte voelde ik me eenzaam. Heel eenzaam.”
Het is in het begin nogal moeilijk om met Max mee te leven, want hij is wel erg lastig en niet heel aardig. Als hij verdwenen is, wordt Max wat sympathieker. Hij begint zich ook in te leven in anderen.
Er is alleen iets wat me stoort in de logica in het boek. Jack, de oude man, heeft een soort rariteitenkabinet en daar ligt ook een houten ei in dat open kan. (De beschrijving daarvan is trouwens best ingewikkeld, ik kon het niet voor me zien) Dat ei heeft waarschijnlijk een rol gespeeld bij de verdwijning van Max. In het ei zitten namelijk aandenkens aan bekende mensen die ooit spoorloos zijn verdwenen, zoals Amelia Earhart en Louis Le Prince. Alleen zijn hun verdwijningen niet te vergelijken met de verdwijning van Max, want Max is helemaal uitgewist en wordt niet gemist, terwijl de anderen niet vergeten zijn.
Daarnaast begrijp ik niet helemaal waarom de levens van de anderen uit Max’ leven heel anders zijn verlopen. Waarom is zijn zus in plaats van een ”nerd” een lastig en onhandelbaar kind dat niets van leren moet hebben? En waarom is zijn beste vriend nu bevriend met degene die hem in het vorige leven juist enorm pestte? Dat bepaalde dingen anders zijn omdat Max invloed op levens heeft gehad begrijp ik, maar dit niet.
Als je zo’n ingewikkeld gegeven als ”wat zou er gebeuren met de wereld als jij er niet was geweest” aanpakt, dan moet ook wel alles goed in elkaar zitten. Ik werd te zeer afgeleid door de dingen die volgens mij niet klopten, maar dat kan aan mij liggen 🙂 .
Kortom, het is een boek gebaseerd op een interessant idee, met een hoofdpersoon die langzaam tot zelfinzicht komt en die heel graag wil goedmaken wat hij verkeerd heeft gedaan. De vraag is of dat gaat lukken…
Het eerste boek dat ik las van Lisa Thompson, De goudvisjongen, vond ik prachtig. Daarom is elk nieuw boek van haar net even wat teleurstellend, want niet zo mooi als het eerste boek. Dat is eigenlijk niet eerlijk 😉 . Wat wel elk boek heeft, is de extra touch van de herkenbare illustraties door Mike Lowery. Ik hou ervan!
ØØØOO
De dag dat ik verdween – Lisa Thompson
Illustraties – Mike Lowery
Vertaald door Anneke Bok
Billy Bones – 2019
In de bibliotheek een B-boek (voor kinderen van 9 tot 12 jaar)
Nog geen reacties.