Het museummysterie is het vervolg op Het reuzenradmysterie van Shioban Dowd. Toch is Het museummysterie niet door Dowd geschreven, maar door Robin Stevens. Shioban Dowd is helaas in 2007 overleden, en dit boek is geschreven naar het idee dat Dowd al had voor het vervolg op Het reuzenradmysterie.
Het is al een tijd geleden dat ik Het reuzenradmysterie las, maar bij het lezen van Het museummysterie kreeg ik hetzelfde gevoel. Het is op dezelfde manier geschreven vanuit de autistische Ted. Ted die op een andere manier naar de wereld kijkt, en daarom in staat is mysteries op te lossen.
In het eerste deel vond hij zijn verdwenen neef Salim terug, en in dit deel gaat hij samen met zijn zus en neef op zoek naar een verdwenen schilderij.
Ted, zijn zus Kat en zijn moeder gaan in de vakantie op bezoek bij neef Salim en diens moeder Gloria. Zij zijn vanuit Engeland naar New York verhuisd. En dat betekent dat Ted op vakantie gaat naar een plek waar alles anders is dan thuis. En dat is voor Ted niet makkelijk, daar raakt hij behoorlijk gespannen door. Hij voelt zich overal onzeker over, over zijn omgeving maar ook over de omgang met zijn neef Salim, want het lijkt wel of ook hij anders is dan hij was. Het enige waar Ted een beetje houvast aan heeft zijn de wolken, want die zijn hetzelfde als in Londen.
Op de dag dat Gloria haar familieleden rondleidt in het Guggenheim museum, waar zij werkt, wordt er een een kostbaar schilderij gestolen, In het zwarte vierkant van Kandinsky. Het is een van de favoriete schilderijen van Gloria, en zij wordt beschuldigd van het stelen ervan. Salim, Kat en Ted weten zeker dat zij het niet heeft gedaan, en dat betekent dat er een nieuw mysterie is om op te lossen. En dat is extra moeilijk voor Ted, in een omgeving waarin alles anders is dan hij gewend is.
Zoals gezegd had ik bij het lezen hetzelfde gevoel als bij het lezen van het eerste boek. Het is geschreven vanuit Ted. Omdat hij op een bijzondere manier naar de wereld kijkt, doet de lezer dat ook. Ted heeft een scherp waarnemingsvermogen, hij ziet echt alles. Daardoor zie je het verhaal als een film voor je (een verfilming zou ik me best kunnen voorstellen).
Daarnaast heeft hij moeite met figuurlijke uitdrukkingen, en het heeft iets humoristisch als hij die uitlegt. “Ik dacht aan wat hij had gezegd: in een vorig leven. Hank Katz zag er niet uit als iemand die was gereïncarneerd of was opgestaan uit de dood.” “Hotdog is een uitdrukking voor eten dat bestaat uit fijngemalen stukjes vlees in een broodje.”
In de loop van het verhaal merkt Ted dat hij meer greep krijgt op zijn nieuwe omgeving, iets wat bijvoorbeeld mogelijk wordt gemaakt doordat New York zo logisch is opgebouwd. Ook voelt hij zich iets zekerder in de omgang met mensen. Hij merkt op dat hij (in het belang van het onderzoek) af en toe een leugen kan vertellen, en dat was eerst onmogelijk.
Leuk vond ik de uitgebreide beschrijving van het Guggenheim Museum, dat Ted aansprak door de vele rondingen. Ook vertelde hij over alle veranderingen (altijd maar weer veranderingen!) die eraan zijn aangebracht na de bouw en die hoogstwaarschijnlijk tegen de visie van de architect Frank Lloyd Wright ingingen. Ik werd zelf ook nieuwsgierig naar het museum.
Ook leerde ik en passant iets over het schilderij De schreeuw, namelijk dat de meeste mensen denken dat de persoon op het schilderij schreeuwt, maar dat het zo is dat hij zijn oren van afschuw dicht houdt tegen het schreeuwen uit zijn omgeving.
Dit zijn weetjes die de schrijfster Robin Stevens erin heeft gestopt. Zij groeide op met een moeder die in een museum werkte – niet het Guggenheim, met dat idee was Shioban Dowd gekomen.
Ik denk dat de juiste persoon een vervolg heeft geschreven op het boek van Shioban Dowd, wat niet wegneemt dat het heel erg jammer is dat zij dit niet zelf heeft kunnen doen.
Beoordeling: ØØØØO
Het museummysterie – Robin Stevens
Vertaald door Lidwien Biekmann
Van Goor – 2017
In de bibliotheek een B-boek (voor kinderen van 9-12 jaar)
Nog geen reacties.