Vorig jaar ontdekte ik de schrijfster Susin Nielsen. Zij schreef toen haar eerste boek: Wij zijn allemaal moleculen. Als je leest wat ik daar over schreef, begrijp je dat ik heel graag haar nieuwe boek wilde lezen!
Ook in Optimisme is dodelijk gaat het over jongeren die het moeilijk hebben. Dat betekent niet dat het een somber boek is, want Susin Nielsen schrijft geestig en relativerend. Zo noemt de zestienjarige hoofdpersoon Petula de creatieve therapie waar ze op zit ”knutselen voor krankzinnigen”, en dat zet de toon voor de rest van het boek.
Maar het is niet alleen grappig, het is ook (weer) een ontroerend verhaal, over jongeren die hun weg zoeken nadat ze allemaal iets traumatisch hebben meegemaakt.
Petula probeert zich tegen elk gevaar in te dekken. En dat is moeilijk, want overal schuilt gevaar. Dat blijkt wel uit haar plakboek vol berichten met de meest onwaarschijnlijke ongelukken.
Petula was niet altijd zo, maar ze is zo geworden door de dood van haar kleine zusje. Dat stikte in een knoop terwijl Petula op haar moest passen. Hierdoor draagt zij een enorm schuldgevoel met zich mee, en ziet zij overal gevaren.
Behalve dat Petula op zichzelf moet passen, moet ze ook zorgen voor haar ouders. Die lopen tenslotte ook gevaar. Bovendien staat hun huwelijk op scherp, omdat ze allebei op hun eigen manier omgaan met het verdriet. Ook daar voelt Petula zich verantwoordelijk voor.
“”Pessimisten zijn realistischer. Die nemen meer voorzorgsmaatregelen.” ”Dat lijkt me een trieste manier van leven” Mr. Watley zuchtte. Hij wreef in zijn natte ogen. ”Zo krijgt u gegarandeerd een bindvliesontsteking’”’
Op deze krampachtige manier leeft Petula, tot er een nieuwe jongen verschijnt bij creatieve therapie, door haar de bionische man genoemd (hij heeft een kunstarm). Het lijkt erop dat hij Petula uit haar isolement kan halen, maar laten we niet te optimistisch zijn…
Het was weer een heel fijn boek, geestig en ontroerend, ik ga wachten op het volgende boek van Susin Nielsen.
Beoordeling: ØØØØØ
Optimisme is dodelijk – Susin Nielsen
Vertaling: Lydia Meeder en Barbara Zuurbier
Lemniscaat – 2017
Van dit boek ontving ik een recensie-exemplaar
Nog geen reacties.