Drie jaar geleden werd er zomaar een nieuwe klassieker geschreven. Laaiende recensies verschenen, en prijzen werden toegekend aan schrijfster Annet Schaap. Lampje had het licht gezien (per ongeluk een woordspeling) en werd een boek dat je gewoon móét (voor)lezen.
Het boek gaat over een meisje dat met haar vader in een vuurtoren woont. Als haar vader haar slaat, wordt ze uit huis geplaatst, in het zwarte huis. Dat is het huis van de admiraal, die bijna altijd op zee is. Lampje wordt verzorgd door de huishoudster. Al snel ontdekt ze dat er een geheimzinnige bewoner woont bovenin het grote huis, een monster? Het blijkt de zoon van admiraal te zijn, die verstopt moet blijven omdat hij niet normaal is. Zijn overleden moeder was een zeemeermin en hij is dat voor een deel ook. Maar dat wil zijn vader niet weten, en de jongen moet oefenen met lopen met zijn zwakke benen en mag niet zwemmen, alleen een beperkt aantal seconden in bad. Maar dan is daar Lampje…
Het kon natuurlijk niet uitblijven dat zo’n fantastisch boek zou worden bewerkt voor het theater. Theatergroep MAAS heeft deze taak op zich genomen. Ik was van te voren erg benieuwd naar hoe ze dit zouden aanpakken. Er komt bijvoorbeeld veel water bij dit verhaal kijken, hoe doe je dat op het toneel? Bovendien gebeurt er enorm veel, op verschillende plaatsen, past dat allemaal in een toneelstuk?
Het bleek dat het kon. En hoe! Het decor bestond uit een aantal blokken die voortdurend wisselden: de keuken van het grote huis, de kamer van de jongen (inclusief bad!), het theater op de kermis. Wat zich in en rond de vuurtoren afspeelde, was gesitueerd rond een mini vuurtoren.
Wat het water betreft, dat was er! De zee was rondom het decor en werd mede uitgebeeld door een actrice die de wind speelde. Er was een badje in de kamer van de visjongen, en in de freakshow op de kermis was een aquarium met een zeemeermin.
Behalve het decor dat steeds (vlekkeloos) wisselde, wisselde ook een aantal spelers voortdurend van rol. Ik denk dat er een paar acteurs waren die wel vier rollen hadden.
Naast de acteurs waren er twee muzikanten, die onder anderen gitaar speelden en tussendoor zongen. Ook de acteurs zongen en maakten muziek. En laat ik de ‘’zwemdans’’ van de visjongen niet vergeten, toen hij eindelijk in zee terecht was gekomen. Spetterend!
Opvallend was dat het toneelstuk echt het hele boek volgde, met vaak letterlijk dezelfde stukken tekst. Ook daar was ik benieuwd naar geweest, want het is een behoorlijk dik boek, en hoe krijg je dat in een voorstelling van ruim een uur? Zelfs de illustraties uit het boek waren te herkennen, het theater op de kermis zag er precies zo uit als in het boek.
Het was een fijne voorstelling, met alles erop en eraan. Een spannend verhaal, humor, zang, dans en muziek en een fantastisch decor.
En als je helemaal in de stemming was gekomen van zee en avontuur kreeg je na de voorstelling een tattooplaatje, uitgedeeld door de acteurs, zodat je je eigen zeemeermin op je arm kon plakken. Een mooi aandenken aan een supervoorstelling.
Dit artikel verscheen eerder op www.oba.nl.
Nog geen reacties.