Wat leuk!
Vanaf nu ga ik elke week een artikeltje schrijven voor de site
Dat is de site van Shirley, een jonge moeder,
die schrijft over alles wat jonge ouders interesseert.
Dit is mijn eerste bijdrage!
OBA-blog: Mooi verdrietig
Dit blog gaat over een boek dat ik eigenlijk niet wilde lezen. Maar ik heb het toch gelezen. Het is het boek ‘Een weeffout in onze sterren’ van John Green. Ik hou van de boeken van John Green, ik heb ze allemaal gelezen. Dit boek wilde ik ook lezen, omdat ik wist dat het goed zou zijn. Maar ik wilde het ook niet lezen. Want het gaat over kinderen met kanker. Ik vind kanker al een rotonderwerp, laat staan kanker in combinatie met kinderen.
Jaren geleden moest ik een drukproef corrigeren dat over meisje met kanker ging, geschreven door haar ouders na haar dood. Ik moest het dus lezen, en ik heb tranen met tuiten gehuild. Dat boek heette Nele: voor ons sterf jij nooit van Mieke en Herman Maegdenbergh – van Look.
Omdat John Green een goede schrijver is, wist ik zeker dat dit boek mij ook aan het huilen zou maken. En dat wilde ik niet. Tot er een week kwam waarin twee mensen in mijn omgeving overleden aan kanker en een ander werd opgegeven. Ik was er zoveel mee bezig, en toch al verdrietig, dus het was tijd om Het Boek te gaan lezen.
Tot mijn verrassing begon het boek erg geestig, en heb ik een aantal keer hardop zitten lachen. Om de fijne galgenhumor van de hoofdpersonen. Maar daarna begon toch het onvermijdelijke huilen. Er werd gestorven en het kwam niet goed. Maar toch had ik een heel mooi boek gelezen. En dat was het huilen waard.
Ik ken verder niet veel mooi geschreven kinderboeken over kanker. Er zijn vooral veel informatieve boeken over de ziekte. Een boek dat ik nog wil (moet) lezen is het boek van Patrick Ness die een idee heeft uitgewerkt waar de aan kanker overleden schrijfster Shioban Dowd niet meer aan toe is gekomen: het boek Zeven minuten na middernacht, over een jongen wiens moeder ongeneeslijk ziek is. Aangezien ik houd van de boeken van Dowd, vind ik dat ik dit boek ook moet lezen.
Wel zijn er mooie kinderboeken over doodgaan in het algemeen geschreven, zoals het prentenboek Een boom vol herinneringen van Britta Teckentrup, over een vosje dat is gestorven. De dieren uit het bos herdenken hem door het te hebben over de leuke dingen die ze samen deden, en uiteindelijk groeit er op de plaats van het graf een mooie boom. Hetzelfde soort prentenboek is het troostboek bij uitstek voor katteneigenaars: Dat is heel wat voor een kat van Judth Viorst, over het fijne leven dat de kat heeft geleefd.
Tot slot nog een boek dat me ook aan het huilen bracht omdat het ook zo prachtig geschreven is: De noordenwindheks van Daan Remmerts de Vries. Over twee doodzieke kinderen in het ziekenhuis.
Als er enige troost is, dan is dat de troost dat je zelfs over iets heel afschuwelijks en verdrietigs toch heel mooie boeken kan schrijven, en lezen. Dan doen we het daar maar mee.
Eerder gepubliceerd op www.oba.nl
Boekenbingo #1
Een vakje afgestreept!
Ik heb gelezen: Mollie krijgt een staart van Tanneke Wigersma.
Over een oude vrouw die een kat wordt,
en in dat leven alles kan goedmaken wat ze in haar
mensenleven heeft gemist.
Je kunt merken dat de schrijfster goed naar katten heeft gekeken.
Natuurlijk dringt zich de vergelijking op met Minoes van Annie M.G. Schmidt.
Maar na het begin vergeet je het. Dit is bovendien andersom:
een mens wordt een kat.
En blijft een kat!
Boekenbingo is begonnen
Vandaag begin ik met het eerste boek voor de Boekenbingo.
Ik ga lezen het boek ”with non-human characters”.
Dat wordt in mijn geval Mollie krijgt een staart van Tanneke Wigersma.
Ben benieuwd!
Boekenbingo
Dit jaar ga ik aan de bingo: de boekenbingo!
Zie afbeelding hierboven.
In mijn geval zal het een kinder/jeugdboekenbingo zijn.
Ik ben benieuwd, ik heb dit nog nooit gedaan.
Deze boekenbingo vond ik op de blog Cravingpages.nl
OBA-Blog: Net als in het boek – Boekverfilmingen
Het gebeurt niet vaak dat boekverfilmingen echt goed geslaagd zijn. Vaak mis je een bepaalde verhaallijn en zijn dingen totaal anders dan in je eigen fantasie. De personages zien er anders uit, en zelfs hun namen worden anders uitgesproken dan je het deed in je hoofd. Maar er zijn uitzonderingen. In mijn jeugd was dat de verfilming van ‘Sjakie en de chocoladefabriek’ van Roald Dahl, in de versie met Gene Wilder. O, alles was zoals ik het me verbeeld had. En die oempa loempa’s met hun lied vond ik zo leuk! Daarbij komt dat het boek een van mijn lievelingsboeken was.
Drie andere favorieten zijn: Emil (of in het Nederlands Michiel) van de Hazelhoeve van Astrid Lindgren. Geestige verhalen en wie roept er bij het kijken nou niet mee: Eeemieieieieiel!!!! Minoes van Annie MG Schmidt voor alle poezenliefhebbers. Ook heel mooi verfilmd is Patatje oorlog, naar het boek Een kleine kans van Marjolijn Hof. Ontroerend mooi.
Dan moet natuurlijk genoemd worden de verfilming van de boeken van Harry Potter. Mijn dochters hebben er van genoten, en mijn jongste dochter kijkt de films keer op keer, net zoals ze de boeken keer op keer leest. Bekentenis: terwijl ik de boeken allemaal heb gelezen, heb ik de films niet allemaal gezien. Maar ik geniet ervan hoe mijn dochter hiervan geniet. We zijn zelfs naar de studio’s van de Harry Potter films in Londen geweest, en dat was fantastisch, ook als je de films niet hebt gezien. Want de films blijven heerlijk dicht bij de boeken. Dus ik als boekenlezer herkende bijna alles wat er te zien was.
Nu is er weer zo’n verfilming. Dat is de verfilming van De Hongerspelen van Suzanne Collins. De trilogie heb ik in een ruk uitgelezen (en mijn puberdochter ook). En toen gingen we naar de film. En alles klopte! Terwijl er behoorlijk ingewikkelde dingen worden beschreven, zoals bijvoorbeeld de hoorn des overvloeds.Maar die was precies zoals ik had bedacht! En die doffe knallen als er iemand dood was… Oké, een minpuntje: Cinna was heel anders dan in mijn hoofd, maar daar kon ik overheen stappen.
We hebben net deel twee gezien, Catching fire, en het was fantastisch. Ik kreeg meteen weer zin om de boeken te gaan lezen, en om deel 1 nog eens te bekijken. We moeten toch wat, terwijl we wachten op deel drie!
Medewerker Informatie Dienstverlening
Artikel delen:
-
Verschenen op www.oba.nl
Boekstart
Tevreden klant met boekstart-koffertje
Laatste keer leesclub (hopelijk niet voor altijd)
Voor de kerst was de laatste bijeenkomst van de leesclub.
Om het leuk af te sluiten, hebben we een top 3 beste boeken verkozen.
(mijn favoriet was Het reuzenradmysterie)
Verder maakten we een presentatie op de balie van de jeugdafdeling.
Leestips voor in de kerstvakantie.
De meiden van de leesclub
Jammer dat het afgelopen is,
ik heb het met heel veel plezier en voldoening gedaan.
Gelukkig gold dat ook voor de deelnemers,
zie hier een reactie van een van de ouders:
“Ooit genoten wij s’avonds samen op de bank van TLC’s ‘Say yes to the dress’.(Oh nee, alweer een sweethart neckline!)Maar sinds de XLLleesclub is mijn dochter Macy veranderd in een hongerig leeesbeest dat haar boeken stilletjes in een hoekje verslindt.(‘Mam, kan de tv wat zachter?’) Bedankt Marcel van Driel (schrijver van Superhelden)
en bedankt Deborah van der Vliet.”
Tja, dan is het doel van de leesclub behaald!!
OBA-Blog: O dennen-oe-oe!
Wat een aangename verrassing dat de decemberpostzegels dit jaar door Sieb Posthuma werden gemaakt! Als liefhebber van het sturen en krijgen van echte ouderwetsche brieven en kaarten vind ik het leuk om wat anders op een brief te plakken dan de saaie zegels met een 1 erop.
En wat zijn de decemberzegels leuk geworden, ik kwam meteen in de kerstsfeer door het zien van het velletje postzegels. Die met de postbode is mijn favoriet. Van mij mochten ze trouwens best iets groter! (tip: als je drie velletjes koopt, krijg je er ook een agenda bij die door Posthuma geïlllustreerd is.)
Het leuke is dat Sieb Posthuma een band heeft met de OBA. Toen de Centrale Bibliotheek op 7-7-07 zijn deuren opende aan het Oosterdok, schreef (en illustreerde!) Sieb ter ere daarvan het boekje Tippie de verhalenvangster.
Maar de meeste mensen zullen zijn naam vooral kennen van het hondje Rintje, waarover hij ruim tien jaar verhaaltjes schreef in het NRC. De titel van dit stukje is ook de titel van een van de verhaaltjes, over de teckel Tobias, die bij het zingen van kerstliedjes een onbedwingbare neiging tot janken krijgt. (wat bij mij de onbedwingbare neiging tot grinniken veroorzaakte)
Hoewel Rintje niet meer in de krant staat, verschijnen er nog wel steeds boeken over hem. Het nieuwste boek, Rintje rent het hardst, kwam in augustus uit.
Voor het geval iemand van PostNl deze blog leest: ik heb een suggestie voor de illustrator van de decemberzegels van volgend jaar. Iemand die ook zo’n fijne wintersfeer weet op te roepen met haar tekeningen, en toevallig ook iemand wiens werk vaak te zien is in de OBA, niet alleen in boeken maar ook aan de muren. Ik bedoel Gitte Spee.
Overtuig uzelf en lees (met of zonder kind op schoot) Vrolijk kerstfeest, meneer Big!
Ik zie hier al een postzegel in, een schilderijtje zelfs!
Ik wil besluiten met een gedichtje uit het boek Er was eens een olifantje…over zon, sneeuw en ander weer. Dit moet de mensen van PostNl overtuigen dat Gitte Spee de juiste opvolger is van Sieb Posthuma!
‘’Het olifantje Olaf
zat puffend in de zon
‘ik wou dat ik nu heel snel
de koude sneeuw in kon’
toen pakte hij zijn spullen
en ging meteen op reis
naar verre, koude oorden
op zoek naar sneeuw en ijs.’’
Vrolijk kerstfeest allemaal, en kom eens langs op de jeugdafdeling van de Centrale bibliotheek, waar nu een prachtige overzichtstentoonstelling hangt van het werk van Gitte Spee.
Deze blog verscheen ook op www.oba.nl
Boekverfilming
Het gebeurt niet vaak dat boekverfilmingen echt goed geslaagd zijn.
Vaak mis je een bepaalde verhaallijn en zijn dingen totaal anders dan in je eigen fantasie.
Maar er zijn uitzonderingen. In mijn jeugd was dat de verfilming van Sjakie en de chocoladefabriek, in de versie met gene Wilder. O, alles was zoals ik het me verbeeld had. En die oempa loempa’s met hun lied vond ik zo leuk! Daarbij komt dat het boek een van mijn favorieten was.
Daarna kwam de verfilming van de boeken van Harry Potter. Mijn dochters hebben er van genoten, en mijn jongste dochter kijkt de films keer op keer, net zoals ze de boeken keer op keer leest.
Bekentenis: terwijl ik de boeken allemaal heb gelezen, heb ik de films niet allemaal gezien. Maar ik geniet ervan hoe mijn dochter hiervan geniet. We zijn zelfs naar de studio’s van de Harry Potter films in Londen geweest, en dat was fantastisch, ook als je de films niet hebt gezien. Want de films blijven heerlijk dicht bij de boeken. Dus ik als boekenlezer herkende bijna alles wat er te zien was.
Trouwens, toen we in Londen waren hebben we ook Wonka Candy gekocht!
Nu is er weer zo’n verfilming.
Dat is de verfilming van De Hongerspelen. De trilogie heb ik in een ruk uitgelezen (en mijn puberdochter ook) En toen gingen we naar de film. En alles klopte! Terwijl er behoorlijk ingewikkelde dingen worden beschreven, zoals bijvoorbeeld de hoorn des overvloeds. Maar die was precies zoals ik had bedacht! En die doffe knallen als er iemand dood was… Okee, een minpuntje: Cinna was heel anders dan in mijn hoofd, maar daar kon ik overheen stappen.
We hebben net deel twee gezien, Catching fire, en het was fantastisch. Ik kreeg meteen weer zin om de boeken te gaan lezen, en om deel 1 nog eens te bekijken. (maar ik moet eerst nog even twee boeken lezen voor de leesclub).
Leuk voornemen voor de kerstvakantie!
