Trefwoord Archief | Een weeffout in onze sterren

De mooiste boeken die ik dit jaar las

 

Het was een bijzonder boekenjaar voor mij. Eigenlijk was het een Boekielezen-jaar. Ik werkte dit jaar steeds vaker en serieuzer aan mijn blog, en kreeg daar ook waardering voor. Dat is fijn, als je grootste hobby’s lezen en schrijven zijn!

Lees Verder →

Gelezen: Honderd uur nacht

 

 

 

boekielezen 69

Honderd uur nacht, een fijn boek om te lezen. Niet alleen spannend maar ook mooi geschreven, en ontroerend. Het had van mij nog wel langer mogen zijn.

En ook al was het een goed boek, ik had er denk ik na alle lovende recensies nog iets meer van verwacht. Misschien vond ik Mijn bijzonder rare week met Tess nog wel iets beter.

Mijn oudste dochter die het las vroeg zich af of er ook een vervolg op kwam. Want hoe zou dat thuis in Nederland verder gaan? Daar was ze echt benieuwd naar, (en ze verwees daarbij naar de obsessie van Hazel met het einde van haar lievelingsboek in Een weeffout in onze sterren ).

De Film

 

 

boekielezen 7

Het Parool 7-6-2014

Zakdoeken mee dus naar de bioscoop!

Wel jammer dat het boek een ”eersteklas tearjerker” wordt genoemd. Doet het boek tekort, want het is meer dan dat, ik heb ook veel moeten lachen. Lees hier mijn blog over dit prachtige boek.

Boekenbingo: a book that became a movie

Hehe eindelijk weer eens de boekenbingo!
Het schiet niet erg op zo.
Met deze smokkel ik een beetje, want ik las dit boek 
al een paar maanden geleden.
Maar omdat de film binnenkort uitkomt,
vond ik dat hij mee mocht doen.
Een weeffout in onze sterren van John Green.
Ik schreef er al over in mijn OBA-blog:
dit boek is prachtig! 
Het is geestig en verdrietig en heel erg mooi geschreven.
 

OBA-blog: Mooi verdrietig

 

Dit blog gaat over een boek dat ik eigenlijk niet wilde lezen. Maar ik heb het toch gelezen. Het is het boek ‘Een weeffout in onze sterren’ van John Green. Ik hou van de boeken van John Green, ik heb ze allemaal gelezen. Dit boek wilde ik ook lezen, omdat ik wist dat het goed zou zijn. Maar ik wilde het ook niet lezen. Want het gaat over kinderen met kanker. Ik vind kanker al een rotonderwerp, laat staan kanker in combinatie met kinderen.

Jaren geleden moest ik een drukproef corrigeren dat over meisje met kanker ging, geschreven door haar ouders na haar dood. Ik moest het dus lezen, en ik heb tranen met tuiten gehuild. Dat boek heette Nele: voor ons sterf jij nooit van Mieke en Herman Maegdenbergh – van Look.
Omdat John Green een goede schrijver is, wist ik zeker dat dit boek mij ook aan het huilen zou maken. En dat wilde ik niet. Tot er een week kwam waarin twee mensen in mijn omgeving overleden aan kanker en een ander werd opgegeven. Ik was er zoveel mee bezig, en toch al verdrietig, dus het was tijd om Het Boek te gaan lezen.

Tot mijn verrassing begon het boek erg geestig, en heb ik een aantal keer hardop zitten lachen. Om de fijne galgenhumor van de hoofdpersonen. Maar daarna begon toch het onvermijdelijke huilen. Er werd gestorven en het kwam niet goed. Maar toch had ik een heel mooi boek gelezen. En dat was het huilen waard.

Ik ken verder niet veel mooi geschreven kinderboeken over kanker. Er zijn vooral veel informatieve boeken over de ziekte. Een boek dat ik nog wil (moet) lezen is het boek van Patrick Ness die een idee heeft uitgewerkt waar de aan kanker overleden schrijfster Shioban Dowd niet meer aan toe is gekomen: het boek Zeven minuten na middernacht, over een jongen wiens moeder ongeneeslijk ziek is. Aangezien ik houd van de boeken van Dowd, vind ik dat ik dit boek ook moet lezen.

Wel zijn er mooie kinderboeken over doodgaan in het algemeen geschreven, zoals het prentenboek Een boom vol herinneringen van Britta Teckentrup, over een vosje dat is gestorven. De dieren uit het bos herdenken hem door het te hebben over de leuke dingen die ze samen deden, en uiteindelijk groeit er op de plaats van het graf een mooie boom. Hetzelfde soort prentenboek is het troostboek bij uitstek voor katteneigenaars: Dat is heel wat voor een kat van Judth Viorst, over het fijne leven dat de kat heeft geleefd.

Tot slot nog een boek dat me ook aan het huilen bracht omdat het ook zo prachtig geschreven is: De noordenwindheks van Daan Remmerts de Vries. Over twee doodzieke kinderen in het ziekenhuis.

Als er enige troost is, dan is dat de troost dat je zelfs over iets heel afschuwelijks en verdrietigs toch heel mooie boeken kan schrijven, en lezen. Dan doen we het daar maar mee.


Eerder gepubliceerd op www.oba.nl

Mogelijk gemaakt door WordPress. Ontworpen door WooThemes