”Mijn moeder en Duncan begonnen aan hun ‘betovering’ van Charleston. Het eerst namen ze de eetkamer onder handen. De muren werden niet behangen, maar bestempeld. Op een zwarte achtergrond werd een patroon van gouden en gele vierkanten en driehoeken aangebracht, in lange banen van plafond tot vloer. Een oude ronde tafel die ze in Lewes op de kop hadden getikt, werd geschuurd en beschilderd met blauwe cirkels en krullen. Voor de open haard werd een met gele en witte bloemen gedecoreerd scherm neergezet. De crèmekleurige gordijnen werden bedrukt met de wonderlijkste motieven. Zo werd de eetkamer een feest van kleuren en vormen en in de loop van ons eerste jaar in Charleston zouden alle andere kamers hetzelfde lot ondergaan, tot en met de keuken en de wc in de tuin. Geen hoekje, geen stoel, geen kast of kruk ontkwam aan de creativiteit van de twee schilders.”
Trefwoord Archief | Kromhout Rindert
Minirecensie: Een Mann
Hier is minirecensie nummer vijf.
Voorlezen: kleine wasjes, grote wasjes
Deze keer had mijn voorleesuurtje het thema kleren. Hiervoor nam ik mee: Oei! een vlek van Milja Praagman, Een jasje voor Klein Konijn van Rindert Kromhout en Sandra Klaassen, en De eend van Jules van Annemie Berebrouckx.
Gelezen: Vertel me wie wij waren
Met veel plezier las ik Soldaten huilen niet en April is de wreedste maand, de boeken van Rindert Kromhout over de Bloomsbury-groep, over het leven van Virginia Woolf en Vanessa Bell en hun familie en vrienden. Elke keer vond ik het weer jammer als een van de delen uit was. En nu was er deel drie, helaas ook het laatste deel.
De mooiste boeken die ik dit jaar las
Het was een bijzonder boekenjaar voor mij. Eigenlijk was het een Boekielezen-jaar. Ik werkte dit jaar steeds vaker en serieuzer aan mijn blog, en kreeg daar ook waardering voor. Dat is fijn, als je grootste hobby’s lezen en schrijven zijn!
Boekenbingo: a book based on a true story
In de vakantie las ik er maar liefst twee:
books based on a true story.
Het zijn Soldaten huilen niet en April is de wreedste maand
van Rindert Kromhout,
en ik las onlangs dat er nog een derde deel gaat volgen:
Vertel me wie wij waren.
Deze boeken gaan over de Bloomsbury-groep,
een groep kunstenaars waar onder anderen
Virginia Woolf en Vanessa Bell bij hoorden.
Heel fijne boeken waar je helemaal in kan verdwijnen.
Gelezen: Op en top Ellie en Nellie
“Het allergrootste en misschien wel allerlaatste avontuur
van erge Ellie en nare Nellie.”
Zo wordt dit boek aangekondigd op de achterflap.
Ik heb het met veel plezier gelezen, tot de laatste zinnen.
Ik wil het einde niet verklappen,
maar ik werd er niet echt vrolijk van.
Eerder een beetje droevig.
(en dat is gek, omdat ze geen gemene dingen meer doen –
ojee toch iets verklapt)
Had het einde niet ietsje langer moeten zijn?
En komt er nu echt geen Ellie en Nellie-boek meer?