Wat een bijzonder boek is dit.
Het verhaal gaat over Standish, hij woont in Zone Zeven, een getto van het Moederland. Standish woont bij zijn opa nadat zijn ouders zijn verdwenen, zoals velen die zich verzetten tegen de macht. Standish is anders. Hij heeft een bruin en een blauw oog en is dyslectisch.
Wat een toeval. Ik las twee mooie jeugdboeken achter elkaar. Allebei geschreven door mij onbekende schrijfsters. Bij allebei werd ik tot tranen toe ontroerd. Beide boeken waren ook grappig, en gewoon goed geschreven (vertaald). Ze gingen over een jongen. Een aardige jongen, die teveel op zijn schouders neemt. Die daar maar mee door blijft lopen, tot het niet langer kan. En gelukkig is er dan hulp in de buurt, meer dan de jongen had verwacht.
Toch had ik twee verschillende verhalen gelezen!
Antsy does time van Neil Shusterman is in het Nederlands geschreven (vertaald door Lydia Meeder), maar heeft een Engelse titel omdat het is uitgegeven in de serie Made in the USA van Lemniscaat.
Wat is dit een mooi prentenboek. De leeuw en het vogeltje van Marianne Dubuc. Het gaat over een leeuw die een gewond vogeltje vindt. Hij verzorgt het vogeltje terwijl de andere vogels verder trekken. De leeuw en het vogeltje brengen samen de winter door. Maar dan wordt het lente, en het vogeltje gaat met zijn vrienden mee. Het wordt een eenzame zomer voor de leeuw. Zal het vogeltje nog terugkomen?
Met veel plezier las ik Vreemde vogels (2010) van Kate de Goldi. Over Frankie die zich altijd zorgen maakt. En die zich verantwoordelijk voelt voor zijn moeder, die na een depressie al jaren niet het huis uit is geweest. Frankie is van haar afhankelijk omdat zij zijn angsten bezweert, maar tegelijk is hij ervan overtuigd dat zij het zonder hem niet redt. Stilzwijgend draagt hij deze last. Maar in deze situatie komt verandering als Frankie goed bevriend raakt met Sidney, die overal over praat en naar vraagt.
Zo lijkt het een heel zwaar boek, maar dat is niet zo. Het is een liefdevol geschreven boek, over een warme familie, en goede vriendschappen. Lezen!
En als bonus stond er ook nog een mooi stukje in over de bibliotheek!
Tja, ook dit boek paste in de Boekenbingo van eergisteren, alweer een titel met een nummer erin!
Ik had net een zwaar en droevig boek gelezen, dus ik twijfelde even of ik nu wel dit boek zou lezen: over twee jongens die door hun alcoholistische moeder in de steek worden gelaten… Ook niet iets waar je vrolijk van wordt.
Maar ik begon er toch in en kon eigenlijk niet meer stoppen. De 15-jarige Laurence en zijn 6-jarige broertje Jay moeten voor zichzelf zien te zorgen als hun moeder op een dag niet thuis komt en vijftien dagen wegblijft. Goed beschreven, want och wat had ik een behoefte om die twee in bad te stoppen, hun kleren te wassen en het huis schoon te maken!
Door mee te doen aan een radio-quiz van 10 afleveringen probeert Laurence een vakantie te winnen waardoor alles weer goed zal komen met het gezin. Een mooi idee. Het enige wat ik niet prettig vond in dit boek waren de zeer uitgebreide beschrijvingen van het meedoen aan de quiz, elke keer weer.
Je zou haast hopen dat iedere alcoholistische ouder zo’n kind zou hebben als Laurence, want hij sleurt zijn moeder terug het (gezins)even in.
Een mooi boek!
Eerlijk is eerlijk: als Vissen smelten niet van Jef Aerts geen zilveren griffel had gekregen, had ik dit boek waarschijnlijk niet gelezen. Het was me niet opgevallen. En dat zou jammer zijn geweest, want het is een mooi boek. Het is spannend en ontroerend, een bijzondere combinatie. Ben benieuwd of dit boek de gouden griffel zal krijgen. Van mij mag het. (Hoewel ik het Broergeheim ook heel erg gun.)
Wat is dit een bijzonder boek. Over de vreemde, maar lieve Alex, die is getroffen door een meteoor en dat heeft overleefd (maar er wel wat ongemakken aan heeft overgehouden). Hij sluit vriendschap met de oude Isaac Peterson, en daar komt iets heel bijzonders uit voort. Meer vertel ik niet, zodat je net als ik verrast zult zijn door het verhaal.
Wel wil ik nog even wijzen op de grote rol die de boeken van Kurt Vonnegut spelen in het verhaal. Ik had zelf nog nooit iets van hem gelezen, maar ben nu wel van plan om Slachthuis 5 te gaan lezen.
Regelmatig zat ik hardop te lachen, door de humoristische manier van schrijven, en door het wereldbeeld van Alex. En hoewel het grappig was, was het ook triest, en waar.
Lees hier een aantal fragmenten:
Lees dit boek!
