Nadat ik Eleanor en Park had gelezen van Rainbow Rowell, wilde ik Fangirl ook lezen. Dat heb ik gedaan en ik heb er geen spijt van, al vind ik Eleanor en Park mooier.
Trefwoord Archief | Young Adult
Gelezen: Kom niet dichterbij
Omdat ik het vorige boek van Erna Sassen Dit is geen dagboek zo mooi vond, wilde ik het nieuwe boek ook graag lezen: Kom niet dichterbij. Dit is een young adult roman.
Het gaat over Reva die een eetstoornis heeft, en dit wordt verteld vanuit haar zus Marjolijn. Reva zit op de theaterschool, en heeft het moeilijk met het leven. Hoewel ze zeer talentvol is, valt alles haar zwaar, en blijkt ze al zes jaar elke dag over te geven.
Gelezen: Vlam
In oktober was ik bij de boekpresentatie van deel 1 van de Vonk-trilogie van Floortje Zwigtman: Vlam. Het was een bijzondere presentatie en maakte nieuwsgierig naar het boek.
Van te voren moet je je goed realiseren dat het iets heel anders gaat worden dan De Groene Bloem-trilogie. De trilogie waar ik helemaal ingedoken ben en waarvan ik toevallig onlangs de proloog las . En waardoor ik grote bewondering heb voor Floortje Zwigtman.
Gelezen: Rockoholic
Rockoholic van C.J. Skuse ziet er aantrekkelijk uit. Het is ook een leuk verhaal, over Jody die naar een optreden van haar favoriete band gaat, en per ongeluk de zanger (haar grote idool) ontvoert en verstopt in de garage. Als ze eenmaal bij zinnen is blijkt de zanger niet meer weg te willen. Zijn leven als popartiest blijkt lang niet zo leuk te zijn als het lijkt. Hierdoorheen verweven is de verhaallijn van de vriendschap met haar beste vriend Mac die langzaam meer dan vriendschap wordt, en het verlies van haar bijzondere opa waar ze heel close mee was.
Een leuk verhaal, wel kon het wat korter wat mij betreft.
Gelezen: Kersenbloed
In mijn vakantie kwam ik in de boekwinkel een boek van Floortje Zwigtman tegen in de uitverkoop . Het was Kersenbloed. Ik kende de titel wel, maar wist niet dat het de proloog was op de Groene Bloem-trilogie (die ik met veel plezier gelezen heb). Dus gekocht! Kon ik meteen in de Zwigtman-stemming komen voor de boekpresentatie waar ik heen zou gaan.
Kersenbloed gaat over Vincent Farley, in de Groene Bloem komt hij voor als kunstenaar. Hier is hij nog een jongen, die in zijn eerste jaar op kostschool zit. En dat is niet makkelijk! Ik vond het zo’n knap boek: het is enorm spannend (er is iets aan de hand op kostschool, er is een jongen overleden) en tegelijk gaat het erover hoe moeilijk het in die tijd was om homoseksueel te zijn. Algemener gezegd: hoe moeilijk het is om anders te zijn. En tegelijk: als je probeert je aan te passen, hoe eenzaam dat is, want ook daar word je niet gelukkig van.
Dit boek was helaas snel uit, maar had hetzelfde effect als de hele trilogie: ik heb bewondering voor Floortje Zwigtman!
Gelezen: Onder de ketchupwolken
Mooi uitgegeven!
In de vakantie lazen mijn dochter (ruim 14) en ik allebei het nieuwste boek van Annabel Pitcher: Onder de ketchupwolken. Ik had er hoge verwachtingen van omdat ik haar vorige boek (mijn zus woont op de schoorsteenmantel) zo prachtig vond.
Het is een ander soort boek, het is vooral een verhaal over liefde en schuldgevoel. Maar de beschrijvingen van de spanningen in het gezin van Alice waren weer net zo goed als in het vorige boek.
Behalve dat het over liefde gaat en over een gezin, is het ook een enorm spannende page-turner. Je wilt heel graag weten wat er nou precies gebeurd is waarover Alice (of Zoe zoals ze zich noemt in haar brieven) zich zo schuldig voelt. En je wilt ook weten over welke broer het gaat! En dat houdt Pitcher goed verborgen!
De ter dood veroordeelde gevangene waar Alice de brieven aan stuurt leren we niet zo goed kennen, hij wordt alleen beschreven door Alice. Zijn brieven lezen we niet, alleen wat Alice erover zegt. Hij blijft wat oppervlakkig, vind ik, en dat past niet bij het onderwerp: een ter dood veroordeelde. En zo is het misschien ook niet bedoeld.
Een mooi boek. Maar het overtrof niet haar eerste boek.
Gelezen: Bunkerdagboek
Bunkerdagboek van Kevin Brooks: een veelbesproken, omstreden boek. Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit een boek van Brooks gelezen, hoewel ik wel vaak met een boek van hem in mijn handen heb gestaan. Komt later wel dacht ik. En dit boek was een goede aanleiding.
Het boek gaat over zes mensen die door een geheimzinnige figuur gevangen zijn genomen en in een bunker bij elkaar zitten. Degene die hen heeft opgesloten heeft de totale controle over hen. Deze situatie wordt beschreven door een 16-jarige jongen.
Wat kan Brooks goed schrijven! En wat was het een akelig boek! Want er is geen hoop. Wat de gevangenen ook doen, (spoiler-alert!), ze komen er niet uit. Ze kunnen de man op geen enkele manier beïnvloeden. Pogingen om te ontsnappen worden afgestraft.
Ik had al gelezen over dit boek, en over de afloop. Dus ik wist dat het niet goed zou aflopen. En toch bleef ik hopen dat het wel goed zou komen! Dat ik misschien iets zou ontdekken dat wel uitzicht gaf op een goede afloop. Maar helaas. Het loopt heel, heel slecht af.
Over deze afloop is discussie ontstaan. Is dit een boek voor kinderen? Mag je ze zo’n boek geven? Ik twijfel hier over. Het is zeker geen boek voor jonge kinderen. Maar wel een young adult boek.
Zou je als jongere niet mogen lezen over een uitzichtloze situatie? Waar je helemaal geen grip op hebt? Ik merk zelf (als niet-jongere) dat ik het niet prettig vind, ik wil dat het goed afloopt! Maar ik vond het wel een goed boek.
Ik moet aan twee boeken denken die ook slecht aflopen, en die ik allebei goed vond. De verzamelaar van John Fowles, al uit 1963. Ik las het voor mijn boekenlijst. Dat loopt ook helemaal niet goed af, het ontvoerde meisje sterft en de verzamelaar gaat op zoek naar een nieuw slachtoffer.
Dan Het gouden ei van Tim Krabbé (1984), een boek dat nu vaak voor de lijst wordt gelezen. En of dat slecht afloopt – levend begraven worden!! Daar houden ze in Amerika niet van, want daar is in de verfilming het einde veranderd. Dat vond ik helemaal niks!
Als dit soort boeken niet geschikt zijn voor jongeren, vanaf welke leeftijd mogen ze ze dan wel lezen? Wanneer ben je rijp voor boeken met een unhappy end? Sommige mensen willen nooit zo’n boek lezen, anderen misschien wel.
Daarom: had dit boek anders moeten aflopen? Nee, want dan was het niet dit boek geweest. Dan was het gewoon een spannend boek geweest. En dan had ik er vast niet zoveel over geschreven.
Ik ben wel benieuwd hoe ik het had gevonden als ik niet van tevoren had geweten dat het zo zou aflopen. Zou ik het dan beter of slechter gevonden hebben? Zou ik het dan gelezen hebben?
Gelezen: Het universum tegen Alex Woods
Wat is dit een bijzonder boek. Over de vreemde, maar lieve Alex, die is getroffen door een meteoor en dat heeft overleefd (maar er wel wat ongemakken aan heeft overgehouden). Hij sluit vriendschap met de oude Isaac Peterson, en daar komt iets heel bijzonders uit voort. Meer vertel ik niet, zodat je net als ik verrast zult zijn door het verhaal.
Wel wil ik nog even wijzen op de grote rol die de boeken van Kurt Vonnegut spelen in het verhaal. Ik had zelf nog nooit iets van hem gelezen, maar ben nu wel van plan om Slachthuis 5 te gaan lezen.
Regelmatig zat ik hardop te lachen, door de humoristische manier van schrijven, en door het wereldbeeld van Alex. En hoewel het grappig was, was het ook triest, en waar.
Lees hier een aantal fragmenten:
Lees dit boek!
OBA-blog: Bizar!
Een poosje geleden riep ik tegen iedereen die het maar wilde horen: ik heb nu zo’n bizar boek gelezen! Echt heeel erg bizar! Moet je ook lezen! En dat terwijl ik helemaal niet iemand ben die bizarre boeken leest. Levensecht is meer mijn ding. Maar iets bizars als levensecht beschrijven, dat is pas knap!
Ik geloof dat ik nog nooit het woord bizar heb gebruikt om een boek te omschrijven dat ik las, en nu heb ik dat woord al vijf keer gebruikt!
Dat vraagt om een blog.
Het gaat om het boek Gesplitst van Neil Shusterman, vertaling van Unwind (dat ik niet zo eng vind klinken als gesplitst).
Bekijk hier de boektrailer (trouwens ook een nieuw fenomeen, misschien ook eens een blog waard?)
Het speelt in Amerika in de toekomst, waar een hoogoplopend conflict over abortus is uitgelopen op het instellen van de Wet op het leven, wat inhoudt dat kinderen tot hun dertiende jaar recht hebben op leven. Daarna mogen hun ouders zich alsnog ontdoen van hun kinderen door ze te laten ‘splitsen’. Dit betekent dat de kinderen voortleven in anderen, omdat alle bruikbare
lichaamsdelen worden gebruikt voor transplantatie. Ook ouders die meer dan tien kinderen hebben moeten de overige kinderen opgeven voor splitsing. Deze kinderen worden tienders genoemd.
De hoofdrolspelers zijn drie kinderen, die allemaal om een andere reden worden gesplitst. Connor is een opstandige puber waar zijn ouders liever vanaf willen, Lev is een tiender en volgens zijn ouders uitverkoren door God om geplitst te worden, en Risa is een wees die volgens de mensen van het weeshuis geen nuttige eigenschappen of talenten heeft en daarom gesplitst wordt.
Op weg naar het ‘oogstkamp’ waar zij zullen worden gesplitst (wat een naam!) krijgen zij de kans om te ontsnappen, wat ze dan ook doen, Lev eerst nog tegen zijn zin want hij is opgegroeid met de overtuiging dat het een grote eer is dat hij wordt gesplitst en zelfs zijn reden van bestaan.
Wat volgt is een enorm spannend verhaal, het is zaak om tot hun achttiende verstopt te blijven, want dan mogen ze niet meer gesplitst worden. De kinderen belanden helaas alsnog in een oogstkamp. Waar zij toch weer in opstand komen. Dit mag echter niet voor iedereen baten, we maken een splitsing mee van minuut tot minuut, net zoals de gesplitste zelf. En dat is…bizar.
Er wordt een krankzinnige wereld geschetst, waar een arm zetten als hij gebroken is niet meer gebeurt, omdat het makkelijker is om er een nieuwe arm aan te zetten. De geneeskunde verandert in transplantatiekunde.
Er lijken goede kanten aan te zitten: er is geen abortus, en er zijn genoeg transplantatiedonoren. Maar wat daaruit ontstaat is onmenselijk. Wat te denken van de ‘ooievaarsregeling’? Omdat abortus niet meer mag, kunnen ongewenste kinderen te vondeling worden gelegd. Iedereen die een baby op zijn stoep vindt moet het kind liefdevol opnemen. Klinkt ook al weer goed,
ware het niet dat op deze manier de kindjes van stoep naar stoep worden doorgeschoven, zolang niemand het maar ziet.
Dit boek is een voorloper van een nieuwe hype in de young adult-boeken: de dystopie. Boeken waarin afschrikwekkende (toekomstige) werelden worden geschetst. Populairste voorbeelden daarvan zijn de Hongerspelen-trilogie van Suzanne Collins en de Divergent-trilogie van Veronica Roth (beiden ook verfilmd).
Ik noem ook de Chaos-trilogie van Patrick Ness, die speelt op een planeet waarop alle gedachten hardop te horen zijn, en er dus geen privacy bestaat. En Michael Grant (schrijver van de serie Gone) is begonnen aan de serie BZRK waarin ook gestreden wordt om de vrije wil.
Het is bizar (echt waar), maar ook niet zo bizar dat het onwaarschijnlijk of uitgesloten is. Uit goede bedoelingen kunnen horrormaatregelen ontstaan.
Als er een boodschap te vinden zou zijn die deze schrijvers uitdragen, is het: blijf zelf denken! (en boeken lezen – maar dat zet ik er zelf bij)
(Deze blog verscheen eerder op www.oba.nl)
(Deze blog verscheen eerder op www.oba.nl)